“Nooit meer slapen” van W.F. Hermans, speelt zich af in Noorwegen. Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar… dat voelt vaak als mijn eerste vaderland. Daar slaap je zomers niet met die heerlijke middernachtzon.
Dat heeft Hermans vast ook ontdekt. Maar ik sliep wél! Dus hier klopt iets niet!
En mijn vaders voornaam is Herman, maar dan zonder die “s”. Dus dan klopt het voor een tweede keer niet.

Ik zet het recht. Ik sliep dus wél! Als een otter!!  Van het moment, dat de specialist tegen mij zei: “U krijgt zo een roesje, dan voelt u er weinig van” tot lang na het moment dat men mij met de infuuspaal op de recovery reed, sliep ik als een roos.
Zelfs het verwijderen van de zuurstofslang maakte mij niet wakker. Een diepe winterslaap!

Na 1,5 uur vond de verpleegster, dat mijn otter-tijdperk afgelopen moest zijn. Tenslotte komt aan alle leuke dingen ook een eind en Harco zat er al lang genoeg. Misschien vond zij, dat die arme man aanspraak nodig had.
Ik zal niet eindigen met “Nooit meer slapen”, maar zo voelde het wekken wél toen ik mij weer om wilde draaien om verder te ronken.