I dag var det begravelsen av min første besøksvenn i Norge. Jeg kom inn nesten hver uke siden vi bor i Norge. Da tok jeg med meg en hjemmebakt kake og hun ventet med en stor smil.
Vi hadde det hyggelig sammen. Snakket om gamle dager, ler om rare ting.
Jeg skrev til en av dattera si: “Moren deres skal alltid være i hjertet mitt. Vi hadde fine samtaler med kaffe og kake. Jeg savner moren deres og også hennes store smil, hver gang jeg kom inn i kjøkkenet….”

Vandaag was ik op de begrafenis van mijn vriendin, waar ik bijna iedere week op bezoek kwam, vergezeld van verse cake. Dan zat zij klaar in de keuken, met een stralende glimlach.
We hadden het gezellig samen en kletsten over van alles en nog wat.
Op een dag ontdekten we, dat we allebei hetzelfde kindergebed zongen en nadat we samen hadden gezongen in onze moedertaal, huilde zij tranen met tuiten.
Dierbare herinneringen. 
De ene na de andere ziekenhuisopname volgden elkaar in snel tempo op. Ze heeft al mijn kaarten bewaard, vertelde haar dochter. Mijn laatste kaart stond naast haar op het nachtkastje toen zij stierf. “Hun var glad i deg, Nardi”, vertelde haar dochter, oftewel, “Ze was blij dat ik in haar leven was gekomen”. Dat was wederzijds.

1. Jeg kan se huset hennes, da jeg ventet ved Berger kirke, men vi skal ikke møte der igjen. Ik kan haar huis zien vanaf de kerk. We zullen elkaar daar niet meer zien

2. Det var utrolig fint at jeg var invitert av familien. Nå lander det at min besøksvenn er død og at jeg skal ikke kjøre til Berger hver uke for å møte hennes smil. Så trist. Jeg savner henne. Het was fijn, dat de familie mij uitnodigde. Het was zo onwezenlijk, maar nu weet ik dat ik haar mooie glimlach niet meer zal zien. Het was een mooie kerkdienst. Het is gebruikelijk, dat de “prest” (dominee) de namen van alle linten en kaartjes aan de bloemen opleest tijdens de dienst. We namen buiten afscheid, nadat haar kist door kinderen, kleinkinderen en achterkleinkindkjes naar buiten was gedragen en ter aarde was besteld. Het was een mooi afscheid

Ik stond te praten met haar dochter, toen een kleinkindje naar haar, zijn tante, toe kwam en vertelde: “Dat oma nu sliep”, terwijl hij zijn handen vouwde en onder zijn hoofd legde. Hij keek naar beneden naar de kist en vroeg: “Wanneer wordt oma nou weer wakker dan?” Dochter vertelde “Dat oma nu naar de hemel zou gaan”. Het jochie antwoordde “Dat oma dat dan wel snel moest doen, voordat ze het zand op de kist zouden gooien”, terwijl hij opnieuw vliegende bewegingen met zijn armen maakte. Ik vertelde hem “Dat oma mooi vanuit de hemel naar hem kon kijken en een beetje op hem kon passen”. Hij was tevreden met onze antwoorden en vloog verder. Dat zelfde jongetje huilde hartverscheurend tijdens de dienst, maar nu was het goed.

Skal vi møtes hist ved floden, der hvor ingen bølge slår,
I det fagre himmellandet, i en lys og evig vår?
Møtes vi, møtes vi, møtes vi engang ved floden.
Møtes vi engang ved floden hvor ei noen bølge slår?

Skal vi møtes der ved stranden når vår reise er forbi.
Kaste anker nær hinannen, i den havn for stormer fri?
Møtes vi, møtes vi, møtes vi engang ved floden.
Møtes vi engang ved floden hvor ei noen bølge slår?

Skal vi samles i Guds himmel i krystallpalassets stad
Med den lyse englevrimmel tilbe Jesus hjerteglad?
Møtes vi, møtes vi, møtes vi engang ved floden.
Møtes vi engang ved floden hvor ei noen bølge slår?

Skal vi høre sang fra frelste bruse som en mektig hav
Høre lovsang fra de eldste, kor som aldri stilner av?
Møtes vi, møtes vi, møtes vi engang ved floden.
Møtes vi engang ved floden hvor ei noen bølge slår?

Skal vi møte våre kjære, se dem glade der igjen,
Evig sammen med dem være, aldri skilles venn fra venn?
Møtes vi, møtes vi, møtes vi engang ved floden.
Møtes vi engang ved floden hvor ei noen bølge slår?