Na de zwembaden stapels pyjama’s, slopen, dekbedovertrekken en absorberende onderleggers van… Tena Lady die wapperen aan de deur

Het gaat perfect met de neuromodulator, maar minder met mij.
Ik vond het logisch dat ik een terugslag zou krijgen en trok niet aan de bel. Genoeg binnenkanten van ziekenhuizen gezien, dacht ik, ondanks dat er lieve mensen werken!

Maar… sinds de operaties moet Harco 2x per nacht het hele bed afhalen, omdat ik er een compleet zwembad van maak. Alsof ik in mijn broek heb geplast, maar dan tot aan mijn haarwortels.

Na een week had ik diploma A, na de 2e week B en in de derde week slaagde ik glansrijk voor C.
Kledderboel.
Toen ik de Pijnpoli vertelde, dat mijn plonspartijen gepaard gaan met pijn op mijn borst, benauwd en nog zo wat aan ongemakken, wel… dán gaan er wat alarmbellen af. Mijn nuchtere idee dat ik gewoon ff onder aan de streep zit, werd niet met open armen ontvangen, zal ik maar zeggen.

Afijn, we tuften naar de Spoedhulp van het MCL waar mijn gegevens toch al fraai zijn ingevoerd. Wel zo makkelijk bij dit ongemak.
Ik ben zó uitgeput, dat ik 4,5 uur tussen alle onderzoeken en toeters en bellen lag te ronken. “Mevrouw Eshuis, wakker worden, we gaan u nog ff….” en daar vloog ik weer op een bed een machine in.
De neuromodulator, die nog steeds perfect doet waarvoor ie is ingebouwd, moest uit. Harco vertelde, dat mijn lijf weer spontaan lag te schokken. Mooi hè, dat dit schokken ook verdwenen is samen met de pijn!

Er zijn op de Spoedhulp gelukkig geen alarmerende dingen gevonden aan hart, longen en andere onderdelen.
Intern werden we vervolgens doorgestuurd naar de Pijnpoli en daar hebben we een indringend gesprek gehad. Een MCL-dagje dus 😉
Hun conclusie is dat ik totaal uitgeput ben, nadat mijn lijf 8 jaar tegen pijn heeft gevochten, een Mont Ventoux aan pillen heeft verwerkt (en nu nog 6 maanden moet slikken), 5 blokkades en 3 operaties, waarvan de laatste 2 “zwaar zijn met alle inbouw / afstotingsspul / antibiotica”.
Rond de ingreep hebben ze bovendien ontdekt, dat de zenuw flink beschadigd is. De neuromodulator heeft dus werk aan de winkel. Dat arme lijf van mij kan dit allemaal niet meer bijbenen.

Ze verwachten dat het herstel lang gaat duren. Niet 3 maanden, maar eerder 6 tot 12 maanden of zelfs langer. Want de Mont Ventoux moet over 6 maanden ook nog deels worden afgegraven… Ze verwachten, dat ik over lange tijd pas zeg: “Hè hè, daar ben ik weer!”

Tissues bij de vleet op de Pijnpoli van het MCL

Ze verwachten óók, dat ik nog wel eens huilend op de stoep van het MCL sta naar aanleiding van onbegrip, “Want je bent toch geopereerd, je hebt toch zo’n ding, dus het is nu toch over?!”
“Nee”, zegt men op de Pijnpoli, “nu begint het pas écht, want die 8 jaar overwin je niet in 3 maanden, terwijl iedereen vindt dat je genezen bent. We zetten de tissues vast klaar!”

Op het programma staat nog de cardioloog op de 28ste en twee dagen de neuromodulator uitzetten, om te kijken wat dit doet met mijn nachtelijke zwempartijen. Eens kijken wat ik volgende week tegen de Pijnpoli kan vertellen.
Roerige tijden, gelukkig met een werkende de neuromodulator 🙂