Twee ritssluitingen verder: neuromodulatie
2. De 20ste juni was het dan zover! De eerste van de twee operaties om mijn hersenen te foppen: neuromodulatie. Vlakbij mijn ruggenmerg ← werd deze strip met acht contactpunten ingebouwd. Die strip zorgt er voor dat de zenuwpijn in het aangedane gebied in de hersenen wordt ervaren als milde elektrische pulsen. Helaas is de slaagkans ook fifty fifty, maar ik ga er voor na ruim acht jaar teveel pijn en pillen! |
|
3. Er is de 20ste een tijdelijk neurostimulatiesysteem aangebracht met een externe neurostimulator, die hier rechts aan mijn broek hangt. Met groene Frogtape hebben we de stekker van de kabel, die de “lead” en de stimulator verbindt, vastgeplakt zodat deze niet per ongeluk ontkoppeld raakt. Toevallig hadden we een grijs washandje in huis, zodat ik vandaag nog enigszins in stijl op de foto kom. In dat washandje zit mijn persoonlijke MyStim-programmeerapparaat. Als ik deze op de externe stimulator leg kan ik de tintelingen, die vanaf mijn linker bil tot onder mijn linker voet lopen, beïnvloeden. |
|
6. De mate van beïnvloeden heeft te maken met wat ik uitspook. Lig ik in bed dan kan de stand lager, trek ik straks mijn “kissies” aan dan zet ik um hoger. Maar ga ik daarentegen op mijn krent zitten, dan krijgt MyStim er nog wat +++ bij. Want zitten op de beschadigde zenuw blijft mijn grootste probleem. Nu heb ik de regie niet helemaal in eigen hand! In het ziekenhuis werd ik op de OK twee keer wakker gemaakt om de basisinstellingen vast te leggen. Dát was spannend! Naast mij stond de pijnverpleegkundige met een in plastic verhulde pc. “Wat voelt u nu? en nu? en nu? en nu?” Ik bleef herhaalde pogingen “niets” antwoorden. Het zweet drupte van mijn neus, niet alleen omdat het een pittig pijnlijke ingreep is, maar ik begon te vrezen! Wat als ik niets bleef voelen!? Dan zouden ze de boel er uit slopen… |
|
7. “Stop maar”, zei de opererende pijnspecialist. Wil je weten hoe panisch ik toen was? Naast dat ik al bijna een uur op mijn buik lag, geen mm mocht bewegen en mijn been van de pijn kramp kreeg. Dat is het teken, dat mijn grens wel is bereikt. De mannen gingen op het been liggen en toen ik weer stilletjes lag te wachten op de volgende stap, reeds voorzien van twee japen, hoorde ik zeggen: “Zet um maar op een hogere frequentie” en na een tijdje riep ik: “Dát is um!” De tinteling kwam duidelijk door, nagenoeg precies waar ie zitten moet. Dat blijkt best uniek, want het is ook mogelijk dat slechts een zenuwdeel kan worden “gepakt” door de “lead” of dat men vaker moet zoeken… |
8. Ik werd weer onder zeil gebracht, zodat de “pocket” kon worden afgemaakt. Als de proef met het externe systeem tot donderdag de 30ste slaagt, dan wordt het systeem ff losgekoppeld en is het wachten op de tweede operatie. Dan wordt de stimulator ingebouwd in de “pocket” die al in mijn bil zit. Met een “kroonsteentje” wordt het systeem opnieuw gekoppeld en ingeregeld door de deskundige. |
10. Het is een heel plakwerk, waarbij vooral het linkse deel, waar de grijze draad uit komt, risicovol is. Dat is namelijk nu nog een open verbinding met mijn ruggenmerg, totdat het systeem in de 2e operatie definitief is ingebouwd. Je snapt vast wel, dat de schoenen uit moeten, handen gewassen en je struikelt over ontsmettingsmiddelen! Ik krijg straks meer mogelijkheden op MyStim, maar vooral het Pijncentrum kan nog eindeloos finetunen. |
|
11. Nog ff een roddel uit de OK… mijn haar zat nog niet onder de muts, toen iedereen met blauwe handen stond te wapperen en het mes in de aanslag was geheven. De assisterende pijnspecialist was nog de enige zonder taak en die moest aan de slag met mijn blonde lokken. Nerveus dat hij was, hahaha. |
Comments
Twee ritssluitingen verder: neuromodulatie — No Comments
HTML tags allowed in your comment: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>