1. Je weet inmiddels, dat ik een brøytebil magisch vind? Lees ik vandaag, dat Avinor de eerste brøytebil heeft zonder bestuurder. Dat laatste vind ik jammer, want dat betekent domweg ontslag van Noren die brøyten. Avinor (vergelijkbaar met Harco’s LVNL) is trots op hun “førerløse brøytebiler”. Dit is een mededeling met gemengde gevoelens doe

2. Vandaag, donderdag de 8ste, laat Muen zich vaag zien achter een dikke, opstijgende wolk. De stiekemerd. Het sneeuwt nog steeds! Ook terwijl ik dit blog ‘s avonds schrijf om 20 uur. Het gaat maar door. Een hele fijne sneeuw, maar die stapelt lekker

3. De R27 (Riksveg 27) is op de top opnieuw mistig en mooi wit. Niks “brøyten”

4. Het lijkt op een wit maanlandschap waar Rv27 doorheen is geslepen door? … juist! een brøyter

5. Richting Langrumpa komt de zon tevoorschijn. Tusen takk!

6. Ik blijf het zó mooi vinden, die witte weg die door het landschap kringelt

7. Dit is mijn route van vandaag van 13,5 km. De sneeuw is ook zó fantastisch! Ny snø, geen wind en slechts een paar graden onder nul. Supert!!! Eerst de Trimløypa. Dat is de onderste driehoek. Het woord “trim” klopt: heuveltje op, heuveltje af

8. Hier ga ik niet naar beneden, wat Harco en ik in januari wel deden. Super stijl, maar… dat moet je dan ergens óók weer omhoog klauteren. Ik vervolg wijselijk de Trolløypa

9. Vanaf deze paal is de Trimløypa 3.4 km. Door het bos. Leuke tocht, terwijl ik de Amerikanen op de hielen zit. 70-plussers, dus een makkie 😉

10. De verse sneeuw stapelt zich nog steeds op de takken op

11. Hier krijg je toch nooit genoeg van? Als het gaat waaien is dit een beschutte route. Goed om te onthouden

12. Bij het zuidelijkste puntje van de Trimløypa halen de Amerikanen mij weer in omdat ik een waypoint en foto maak (ik liep iets sneller onderweg). “Are you alright, lady?” Ja hoor, ik stort hier niet ter plekke in. Ik antwoord, “dat ik een GPS en een Epirb bij mij heb, een kaart én … Thanks!”

13. Terug bij Venabu, vind ik het nog lang geen bus-tijd en daal af naar de KIWI in Lunde. Daar staat een gevulde koektrommel en “toddy”, zoveel je maar wilt. Ik eet mijn bammetjes op en drink mijn eigen, warme toddy (warme bessensap) en… er is een toilet. Vind in Nederland maar eens zo’n kruidenier! In die Noorse warmhoudzakjes? Een telefoon en een GPS en in mijn roze zit mijn neuromodulator. Kleurverschil moet er zijn

14. Vanuit Lunde stijg ik op naar Venabu Fjellhotell, alwaar je zomers een paard kunt huren om de fjellet op te huppelen

15. Nu even niet dus met deze hoeveelheid sneeuw

16. Er staat bij Venabu een bak met sledehonden

17. Kerm, kerm. kerm. Wij willen er uit! Wacht maar, dat komt helemaal in orde!

18. Ik loop en loop en loop… verder, tot de uiterste 8-hoek op bijgaande kaart onder foto nr. 7: Urtjønn

19. Nee, het wemelt hier niet van de Noren noch Amerikanen

20. Natuuuurlijk had ik terug kunnen lopen naar de VW-bus, maar… ik maak nog een extra driehoek naar Frisketjønn. Kan ik het helpen dat het zulk mooi loop-weer is?

21. Mocht je niet tegen een “Remy-gevoel” kunnen? Loop hier dan niet in je uppie

22. Hahaha, ik kom de Amerikanen weer tegen. Die oude knarren maken kilometers! Mijn contactpersoon, die Noors spreekt van origine, vertelt de groep “Dat ik die Nederlandse vriendin (jaaaa, dát gaat snel bij Amerikanen!) ben, waar zij over heeft verteld en die in haar uppie loopt en Noors spreekt”. Ik vertel “dat Harco helaas 12 jaar jonger is en werkt, maar dat hij een week voor Pasen landt”. Denk ik dat ik de Amerikanen geruststel? Zegt mijn contactpersoon: “Dan loop je nog weken alleen!” Noren vinden dat géén probleem, maar Amerikanen blijkbaar wel

23. Bij Venabu zitten de sledehonden nog of opnieuw (want ik hoorde ze lopen) protesterend in hun hok

24. Ik gooi mijn rugzak in de bus en ga kijken naar het spektakel

25. Oorverdovend laten zij weten dat het vertrekkerstijd is

26. Er worden drie sledes ingespannen met honden. Deze Noorse dame vindt het vermakelijk

27. De laatste honden komen uit de kar en worden nog ergens ingehaakt

28. Terwijl de Noorse haar oren beschermt met haar rode wanten, moet er orde komen. De honden buitelen over elkaar. Zij willen weg!

29. Zij zijn er klaar voor

30. Haar oren ook!

31. Deze maken de overuren voor haar oren!

32. Eindelijk, daar gaat de eerste slede

33. “Rust in de keet”, merkt een andere skiër op. Bij de uitleg, vertelde de honden-eigenaar, “dat de honden de route kennen”. Gaan met die banaan dus, zodra de rem is opgetrokken (een soort stalen klem die in de sneeuw is verankerd)

34. Terug naar Solhaug over Rv27. De brøyter is geweest en Muen verstopt zich nog steeds

35. Dit is de zijweg naar Solhaug, waar ik met de VW-bus over kon… nu even niet! Het is de oude weg van Ringebu naar Enden, die ooit over het erf van Solhaug liep. Toen er begin winter vrachtwagens vast zaten op Rv27 naast Solhaug, was dit de escape route. Tja… de winter wint!