1. Op woensdag de 20ste komen we langs de sporen van de Noor die gisteren op Rv27 draaide. Het klopt dus, wat ik zag. Hij schoof richting greppel. Een Noor met angstzweet dus 😉 Zie Spekgladde Rv27

2. Niet te zien op een foto, maar de sneeuw op Venabygdfjellet is bedekt met een laagje ijs. Gladder dan gladst

3. Op Venabygdfjellet is het niet alleen glad maar ook tåkete, oftewel: de wereld zit potdicht

4. Potdicht is potdicht. Overduidelijke zaak

5. Wij hopen bij iedere bocht, dat de zon het heeft overwonnen. Aartsoptimisten!

6. Wij laten ons niet door een potje mist uit de loipe zetten! En dat loont zich

7. In het dal hangt de mist, er komen nog vlagen over, maar… wij hebben één ding in onze koppen zitten. Wij willen ontdekken of er een pad richting DNT-hut Eldåbu is uitgezet

8. Terwijl het dal in het grijze verkeerd, zitten wij in het heldere blauw

9. We zijn bij Bøllia. Het is stijl en zeer ijzig. Nu we eenmaal boven zijn, gaan we door

10. De track van de 20ste loopt tussen heuvels door. Nou ja, de praktijk is weerbarstig. We sjouwen met onze tong op onze schoenen omhoog en schrapen met verkrampte benen in “pflüg” over ijs naar beneden, ruim 13 km en boven de 1000 meter. Een gemiddelde kaartlezer ziet, dat er wat hoogtestreepjes lopen

11. Een strak blauwe lucht heeft ons naar Fremre Uksan gelokt

12. De brøyter is zelfs hier geweest

13. Helaas zijn de sporen zó beijsd door de ijsregen van gisteren, dat we grotendeels voor het middenpad kiezen. Schrapend en wel

14. Intens blauwe luchten richting Langrumpa en Gråhøgdbu

15. Klipperdieklop boven op de fjellet op 1086 m

16. Afgewisseld op het middenstuk schrapend omhoog

17. Het is net als bij fotograferen van golven! Je ziet op een foto onze akelige klim niet

18. De Russen zijn in Noord-Noorwegen té druk. De Noren hebben een weerwoord: straaljagers, rechts-midden in beeld. Bedenk hier bij, dat ik handschoenen uit moet doen, stokken op de sneeuw kwakken, camera uitpellen uit een warm laagje, inzoomen en… die dingen gaan snel!

19. De eenzame klimmer: mannen min!

20. Indre Uksan

21. Zo ver het oog reikt: sneeuwvelden, voorzien van een laagje ijs

22. Puf, het lijkt hier weer omlaag te gaan. Remmen over dat keiharde spul? Géén feest

23. Daar ergens in de verte ligt Eldåbu. Er staan alleen prikken die kant op. Maar op beijsde-sneeuw? Daar trek je niet zo makkelijk een eigen pad in. Kwestie van op ny snø wachten!

24. Mooi is het wél hier boven. “Een kadootje”, zeggen we regelmatig tegen elkaar

25. Een waypoint zetten op Dørhøgda

26. “Dit pakt niemand ons meer af”, zeggen wij dan

27. Rondane alom

28. Het lijkt zó eenvoudig om bij Eldåbu te komen…. Het is vanaf hier nog 6km!

29. Beijsde stijgingen, diepe dalen. Kortom: ploeteren zonder dat een Noor een spoor heeft getrokken

30. We maken het rondje richting Spidsbergseter verder af

31.

32. Harco speelt op het ijs in de lunsjpauze. “Kijk, ik sta óp het ijs”

33. “Kijk, en zó zak je er door!”

34. “Met twee benen, dat kan ook” Leve de kamasjes

35. Glitterend ijs

36. In de verte lijkt de mist nog een poging te wagen. Sufkop! Dáár hebben wij geen zin in op zo’n zonovergoten dag!

37. Bergen, achter bergen, achter bergen

38. Dørhøgda

39. We moeten vaart maken om door de kloof te komen. De zon daalt nu snel

40. We komen hier twee Noren tegen. De eerste levende zielen op onze tocht. Zij vragen of zij deze afdaling wel kunnen maken? Wij verzekeren hun, dat dit kan. Wij zijn hier eerder geweest (voor de ijs-regen!!!!!!)

41. Ze komen nog een keer terug, “want er is toch geen pad meer?” Nee, maar zonder pad kun je óók afdalen, toch? Harco gaat te ski en de Noren en ik te voet met onze ski’s op de nek op de steilste stukken

42. De zon laat nog een keer weten dat we op moeten schieten, anders hebben we hoofdlampjes nodig

43. Op het smalste stuk in de kloof ligt ineens verse sneeuw! Ik begin enthousiast aan de afdaling…

44. Dát komt mij duur te staan! Een ski zakt de diepte in en ik er achter aan. Met beide benen zak ik verder tot aan mijn middel. Het is even worstelen, maar dan heb je een Nederlandse sneeuwpop na Kvanndalen

45. Ik worstel en wij komen samen beneden. Hier allebei met de ski’s op onze nek het laatste stukje tot Flaksjøen. Die Noren hebben ons vervloekt…

46. Spidsbergseter ontvangt ons met kerstlampjes om 15:41 uur. Het is donker als we in de VW-bus stappen, na een pittige maar super mooie skitocht!