Perleblomst / Blauwe Druifjes

I dag var jeg på besøk ved min gamle venn i sentrum. Igjen, fordi da jeg var på besøk på fredag, tenkte jeg at det skulle være de siste dagene. I dag snakket vi (igjen) om hva det betyr for å bo på et sykehjem og hva er ”glemsk”? Og hva met ”fremtiden”? 
Jeg tok perleblomst med meg og han hva meget glad i dem, fordi ”det betyr vår og sol”, fortalte han! Han ønsker at Gud henter ham så snart som mulig. Da jeg svarte at han skulle ringe Gud i himmelen for å spørre, svarte han: ”Men Gud har en annen frekvens som jeg!” Han er glemsk men humoren hans er fortsatt på plass 🙂
Etterpå jobbet jeg med fremtiden og plantet stiklinger.

Vandaag was ik weer op bezoek bij mijn oude vriend in het centrum. Want vrijdag dacht ik ”dit zijn zijn laatste dagen”. Ook vandaag hadden we mooie gesprekken. Over zijn vergeetachtigheid waardoor hij nu in het verpleeghuis woont. Hij vertelt hoe frustrerend dit is. ”Dan denk ik”, vertelt hij, ”ik moet straks dit of dat doen en vijf tellen later weet ik niet meer, wat ik nou van plan was. Zo frustrerend”.
Ik vraag of hij het dan niet beter kan opschrijven? ”Nee, dat helpt niet, want dan vergeet ik waar dat briefje ligt en als ik het briefje wel vind, dan snap ik niet wat ik nou wilde met wat ik heb opgeschreven”. Eigenlijk weet ik zijn antwoord wel, want toen hij nog thuis woonde, was zijn kamer geel van de plakbriefjes. Maar door er naar te vragen, kan hij praten over zijn frustratie.
Ik nam vandaag Blauwe Druifjes mee. Daar is hij erg blij mee. ”Dat betekent voorjaar en zon!”. Eigenlijk gek om te horen, want hij wil graag dood. We praten daar al langer dan een jaar over. Voor hem heeft zijn leven geen zin meer. ”Nutteloos”.
Hij wil dat God hem gauw ophaalt, waarop ik voorstel, ”dat hij God ook kan bellen en vragen of hij dat wil doen”. Waarop hij antwoordt: ”Maar God zit op een andere frequentie dan ik!” Hij kan dan vergeetachtig zijn, zijn humor zit nog heerlijk op zijn plek.
Hij is erg positief over het verpleeghuis, terwijl hij vertelt, dat hij daar niet meer uit komt. Hij weet dat terug naar huis geen optie meer is. ”Maar ze zijn allemaal even lief hier”.
Hij bibbert en heeft het koud terwijl het tropisch op zijn kamer is. Blijkbaar heeft hij alleen maar een trui aan getrokken en niks er onder. Ik vraag ”of hij wel een hemd of bloes aan heeft?”. Hij kijkt onder zijn trui en antwoordt verbaasd: ”Nee, ik heb een blote buik!”. Ik rommel in zijn kast en vind een poloshirt. Hij kleedt zich om, terwijl ik op jacht ga naar een kop thee met melk, want hij wil zowaar iets drinken. Dat is een mijlpaal, want God heeft dan een andere frequentie, hij heeft zelf een andere agenda om sneller bij God te komen.

Stikling er fremtiden. Stekjes zijn de toekomst