I dag, 17. september, ringte jeg sykehuset i Drammen. Jeg fortalte at ”min besøksvenn er alvorlig syk og at det er ikke tillat for å komme på besøk. Så jeg vil gjerne gi henne et kort, men kanskje Posten kommer for seint? Kan jeg bringe kortet til sykehuset? Har dere en postkasse?”
”Nei, det har vi ikke, men du kan komme til inngangen og melder deg til Securitas. De kan spørre avdelingen for å hente kortet.” 
Så jeg kjørte til Drammen. En imponerende kø ved inngangen via er hvitt telt, alle med 1 meter avstand. Du kan bare kommer inn i køen med en henvisning av en lege.
Da jeg forteller at jeg er en besøksvenn med et kort til en dame som bor i sykehuset, smiler Securitas.
”Kom inn du, de hjelper deg på bordet 2”.
På bordet 2 sitter også Securitas medarbeidere. ”Vi skal formidle det for deg. Bare hyggelig!”.

Vandaag, de 17e september, bel ik het ziekenhuis in Drammen. Mijn bezoeksvriendin is in korte tijd voor de 2e keer opgenomen, ernstig ziek. Ze mag wegens Korona geen bezoek ontvangen. Ik wil een kaartje sturen, maar komt die er op tijd met de Noorse Post? 
Ik bel het ziekenhuis en vraag of zij een brievenbus bij de ingang hebben?
Nee, die hebben zij niet. Maar ik kan de kaart wel brengen en aan de Beveiligingsmensen bij de ingang geven. Zij bellen dan de Afdeling en die haalt de kaart wel op.
Ik tuf naar het ziekenhuis en sta in een indrukwekkende rij van mensen die uitsluitend met verwijzing naar binnen mogen via een witte tent.
Als ik aan de beurt ben, vertel ik over de kaart en mijn bezoeksvriendin die ernstig ziek is. Ik word verwezen naar een tafel binnen, waar ook beveiligers zitten. De aardige meneer die mij te woord staat, zal er voor zorgen dat de kaart wordt bezorgd, zegt hij vriendelijk lachend. 
Ik vind dat ik nu een bezoek aan het tuincentrum heb verdiend en tuf verder naar Lier