Intermezzo tussen de musea-blogs door…
Vandaag de 9e mei krijg ik de 3e brief van het UWV, dat ik absoluut niet opnieuw, ooit, nooit, ever, never, mag vergeten om een nieuw adres door te geven.
In de 3e brief staat “dat ik in de veronderstelling was dat alles in orde was, omdat ik het CAK had ingelicht”. Helaas staat niet in de brief, dat ik na de 2e brief verteld heb dat ik te goeder trouw heb gehandeld, “omdat het CAK vertelde, dat ik niets hoefde te doen en zijn het verder van mij zouden overnemen. Bovendien hoeft geen enkele officiële instantie een adreswijziging. Dat loopt via uitschrijving uit de Gemeente.”
Het UWV valt hier echter buiten “en dat had ik kunnen lezen in de brief uit 2011 met de toekenningsbeslissing”, staat nu in de 3e brief. Iemand leeft zich uit op mijn dossier….
Ik krijg geen boete opgelegd na mijn uitleg, maar toch… het voelt een beetje verdrietig.
Als ik tegen uitvoerige procedures aanloop, denk ik doorgaans: “Wat zijn wij toch rare resusaapjes geworden, dat wij ons zelf met dergelijke ingewikkelde en uitvoerige procedures opzadelen. Wat kost dit een werk!” 

Gelukkig is mij na de 2e brief, tijdens het telefoongesprek waarin ik uitvoerig mijn excuses heb aangeboden, verteld dat er nog een 3e brief zou komen.
“Procedure”.
Afijn, hopelijk is de rust weergekeerd tussen het UWV en mij.
Ik schrijf in mijn papieren en digitale agenda, dat ik de verhuizing naar Revefaret moet doorgeven ruim voor augustus.

Vervolgens landt er vandaag nog een UWV-brief. Blijkbaar krijg ik jaarlijks, als WIA-gerechtigde in het buitenland, een formulier “Verklaring van in leven zijn”.
Ik heb dit getekend en opgestuurd met een kopie van mijn paspoort. Ik leef dus nog. Sterker nog?
Ik ben weer helemaal UWV-wakker geschud!
Maar het UWV is óók bij de pinken als ze mijn levendige formulier terug krijgen, want het UWV heeft twee typefouten in mijn adres gemaakt.
Foei toch!
Srommveien i.p.v. Strømmveien.
Ik ga verder met positieve zaken. De blogs over Bygdøy!