EKIP-ers: we vallen niet van de aardbol af
 1. Op zaterdag de 27ste oktober is ons afscheid met de EKIP. In het met monumenten gevulde Monnickendam |
 2. In wazige vogelvlucht deze gevelsteen: Voor moffenkracht en menschenjacht, vonden hier vijf een schuilverblijf |
 3. M zat met een bezeerde vinger rechts van Anja. M is niet zo dol op Paparazzi-in-actie. dus neem genoegen met haar zere vinger! Naast Anja zit Ruud. Helaas zonder Heiderose, maar wij weten zeker dat Heiderose vast iets origineels doet om afscheid te nemen |
 4. Oeca is tafeldame van Harco |
 5. Ties strijkt kort naast mij neer, maar zodra er een mannenhoekje ontstaat, duikt hij daar tussen |
 6. Pjotr zit aan mijn andere kant en dan Jolle en Frits in de rode trui |
 7. Harco en ik krijgen van Mathijs en Janneke, rechts, prachtige foto’s uit onze EKIP-tijd, naast “verboden heerlijke waren” die in de bus de Noorse grens over gaan! |
 8. Deze is genomen door Frits-Paparazzi |
 9. Mathijs twijfelt aan de kwaliteit van Frits zijn fotografeerwerk en maakt een selfie. Over kwaliteit twisten we maar niet 😉 |
 10. Ons verleden gaat vele jaren terug. Fleur en Julia waren nóg jonger, dan hier op Helgoland, waar wij The Lady of Avalon toevallig ontmoetten |
 11. Deze serie foto’s kregen wij van Mathijs en Janneke. Op Helgoland kochten Harco en ik, na revisie van de motor van ‘t Spant, van onze laatste centen Churchills. Die rookten we onder in de boot op. Vreeeeeeselijk. De volgende dag voeren we de Elbe op. Mathijs stond op het achterdek. Wij riepen: “Vang!” Hij schrok zich het apezuur, toen er een doos sigaren over het water vloog, recht in zijn handen. “Zo”, zij Harco, “wég met die stinkzooi!”. Want zelfs zijn zeilpak stonk naar sigaren. Misselijkmakend! |
 12. Mathijs is net bekomen van de schrik, terwijl Harco en ik met ‘t Spant proberen om de Lady bij te houden. Geen schijn van kans! Wij hadden nét een gereviseerde motor in Esbjerg betaald. Vlak voor Helgoland wilden wij de motor starten, in zwaar weer, óók nog… bleek er een slang kapot te zijn. Het leek of de boel in de fik stond. Achteraf was het stoom die de kajuit in de mist zette. Wij voeren in het donker op zeil de haven in, waar wij nog nooit geweest waren. Onweer, regen, teveel wind en stroom mee. Dat wij dáár geen brokken hebben gemaakt!!! Zeil er af en toen de laatste meters toch nog op de motor naar een kade. PPPPfffff |
 13. Midden in de nacht hoorden wij een boot naast ons afmeren. Wij sportief uit de kooi om onze hulp aan te bieden. Hoorde ik, nog beneden, “Heej, Harco, jij ook hier?!” Dat waren Mathijs, Janneke, Fleur en Julia. ‘s Nachts een neut op de schrik genomen en ‘s morgens werd er opnieuw aangeklopt. Toen had Janneke ontbijt voor ons gemaakt, want ze vond ons maar zielig, zo platzak en met de schrik nog in de benen |
14. EKIP betekende: gezelligheid, dikke pret, lief en leed, geen bestuur en reglementen, het laatste weekend van de maand een tocht, waarheen?, ach dat besloot iemand wel achter de schermen en daar gingen wij dan, ieder uit een andere haven langs het IJsselmeer, whisky, sigaren, op sluitingstocht ieder een pan met mosselen en samen opeten op één boot, rondleidingen door oude stadjes, wandelingen, een dronken EKIP-er die bijna onder onze ogen verdronk toen hij zijn gangboord miste ‘s nachts, nieuwjaarsborrel op de wal bij één van ons, het EKIP-stokje dat dan werd doorgegeven en bekend was wie het volgende jaar zijn huis beschikbaar stelde, kinderen die begonnen met snoep-gevulde-zwemvesten en nu volwassen studenten zijn, de tochten naar Lowestoft en de stropdassen die om moesten in de Royal Yacht Club, de barkeeper die met onze oranje opblaaskroon ons vol goot met teveel ale, ziekenbezoeken bij elkaar, bezichtiging na een verhuizing, foto’s van kleinkinderen, met Oeca in de tuk-tuk op Texel waar zij bijna in haar broek plaste van het lachen, bbq’s waardoor havens werden uitgerookt, samen vergapen aan Jopie Huisman, maaltijd koken en op een ander schip aanschuiven zodat niemand zijn eigen voedsel kreeg maar iedereen elkaar leerde kennen, pannenkoeken bakken en op één dek opeten zodat het arme schip bijna zonk, sigaren en nog meer sigaren, …
we vallen niet van de aardbol af, dus… een ruim uur vliegen naar Torp? We hebben het bij de EKIP-ers gedropt en er ronken vast nog twee motoren het erf op bij Strømmveien 226 |
Wat een mooie ode aan een mooie tijd en een gezellig eten samen in Monnickendam!
Zeker niet van de aardbol af en we hopen nog veel mooie herinneringen samen te maken!
Hartelijke groet, Janneke
Lieve Nardi,
Dank voor je foto’s.
Ik wens jullie nogmaals een goede reis. En zoals je terecht zegt: we vallen niet van de aardbol af.
Hopelijk tot spoedig ziens.
Ties
Gelukkig is Zuid Noorwegen niet Canada, Australië of Nieuw Zeeland! Qua tijd is de afstand naar Zuid Noorwegen door de lucht korter dan over de weg van de Noordkop naar Zeeland. Zó, daar mogen jullie op broeden. Vliegveld Sandefjord/Torp met KLM? Een makkie, zelfs voor de “knip”!