15 jaar geleden op Skylge
 1. Op 28 juni 2003 gaven wij elkaar het ja-woord op West te Skylge. Vandaag gaan wij richting Noorwegen en stuurt Canadese zoon David, die met Laura en haar Amerikaanse ouders op Skylge is, ons foto’s. Zo komen de vlaggen weer bij elkaar |
 2. De afstand van het gemeentehuis op West naar de Iselmar, onze trouwboot, ging te fiets. Mijn been lag in de kreukels. Handige timing ;-). Wij rijden de komende dagen via Denemarken naar Noorwegen. De achter-/bovenkant van mijn jurk is de Deense vlag, de rok de vlag van Terschelling, de mouwen de Zweedse vlag en de voorkant? De Noorse vlag natuuuuuuuuurlijk! Ontwerp: deze blogger |
 3. De bovenkant van bruidsmeisjesjurken past het beste bij hun haarkleur: blond de Zweedse vlag en donker haar de Deense vlag. De bloemetjes in het haar en de strooimandjes zijn op kleur. De jurkjes sloten met strikjes, omdat deze nichtjes destijds in Frankrijk woonden en zij niet konden passen |
 4. Gisteren kregen wij deze foto van David: de aankomst op West Terschelling! |
 5. En op de 28ste stuurt David een foto van ‘t Gat van Eshuis. Dat was het vakantiehuis van zijn opa en oma Eshuis. Op Midsland aan Zee. Mooie jaren in beleefd! Vandaar dat wij op Skylge trouwden: familiebanden, zeilverleden. Mooie vlag (grapje) en wij vertrokken altijd vanaf Terschelling naar Noorwegen! Zoals op onze huwelijksnacht |
Vanaf de Iselmar belden de trouwgasten ons, die van Terschelling terug voeren naar Harlingen, dat we terug moesten komen. Er kwam een storm aan! Wij waren al te ver buitengaats en ontvingen geen telefoontjes meer. Afijn, 80 mijl uit de kust richting Noorwegen op koers 0° brak onze voorstag en stond onze mast te pompen. Met een noodreparatie en in de luwte van een containerschip bereikten wij Esbjerg. Daar ving een reddingsboot ons op en voeren wij na twee dagen in de kuip zitten met bakken zee over ons heen de veilige haven. Ik moest ieder uur ‘t Spant melden bij de brug van het schip, omdat zij ons amper zagen in de dode hoek en hoge golven. Toen wij afscheid namen, merkte de kapitein op, nadat ik vertelde dat het onze huwelijksnacht was, “Dat ons huwelijk tegen alles bestand is en hij er alle vertrouwen in had. Dat de rekening van de mijlen die hij van zijn route afweek nog wel zou komen als huwelijkscadeau”! |
Woow , dat verhaal van die luwte van dat containerschip kende ik niet .
Wat een avontuur . Echt iets voor jou………….
Harco en ik hebben aardig wat zeemijlen gevreten samen en dan is er nog wel eens wat te vertellen. Ik ben ook eens als enige vrouwelijke opstapper met een stel kerels langs de gehele Engelse zuidkust naar de Franse kust rond en onder Bretagne overgestoken. Spugend en kotsend op een steiger, toen we eindelijk aan wal kwamen. Maar het was een drijvende steiger, waar ik zo snel mogelijk op wou springen om vaste wal onder mijn voeten te voelen. Dat ding bewoog en hoe! Ik zat op mijn knieën te kosten met vier lachende kerels naast mij. Met lege maag de pub in en huppa, dan gaat het stekkertje er zo weer in.