Ik leer iedere dag wel iets nieuws over Noorwegen. Terwijl wij bij de geitenboer stonden te wachten, bewoog de grond. Die veerde als het ware op en neer.
Toen Mari-Anne en Ellen mijn verschrikte blik zagen, legden zij het volgende uit.
De grond is van leem. Afhankelijk van de vorst is de grond in het voorjaar sponziger. Het dooiwater wordt namelijk in de leem opgenomen en dan krijg je een gekke veerkracht.
Het beste kun je er gruis op storten, maar dat kan een kostbare zaak worden als een boerderij ver van de geasfalteerde weg ligt.

De dames vertelden, dat zij als kinderen met elkaar wiebelden op één stuk en dan langzaam wegzakten in de blubber. De dag dat Ellen voor’t eerst pumps aanhad, deden Mari-Anne en Ellen dit spelletje ook.
Ellen moest er nog om lachen. Moeder vond het helemaal niet leuk! Misschien niet zo verwonderlijk dat Ellen van zang overgestapte op het vak geitenboer?