Berenklauw in ondergaande zon op WH20

Deze foto is indrukwekkend mooi, maar heeft een giftige kant. De foto lijkt eigenlijk op mijn huidige situatie. De neuromodulator werkt boven verwachting goed, so far so super good, maar de rest van mijn “apparaat” is “out of order”.
Grote tegenstrijdigheid dus.

Ik las vandaag (toeval bestaat volgens mij niet) de volgende stelling die in 2014 in het NRC Handelsblad werd gepubliceerd:

“De schoonheid van het karakter straalt als iemand onvermoeibaar de ene tegenslag na de andere incasseert, niet omdat hij ze niet voelt, maar omdat het iemand is met een onverwoestbaar goed humeur”.

Ik geef het ruiterlijk toe… het kan lastig zijn om mijn goede humeur altijd te bewaren, zoals na het gesprek met het Pijncentrum vandaag.
Mijn hoofd viert feest over het succes met de neuromodulator en wil voorwaarts, maar mijn lijf laat het afweten.
Orders van de snijdende dokter: op een héél laag pitje verder met nog wat reserve voor de onderzoeken die lopen. Om giftig van te worden 🙁

Natuuuuuurlijk ga ik niet bij de pakken neerzitten. Ik neem het aller, aller, aller kleinste sopemmertje en wied daar 1x per dag het onkruid in. Gelimiteerd het gecultiveerde onkruid binnen de perken houden lijkt mij een prima pil 🙂

ps. Ik kan natuuuuuuurlijk altijd mijn Eshuis-genen de schuld geven. Laat ik mijn tante als voorbeeld nemen. Zo dement als een deur (sorry), woonde zij in een gesloten instelling. Daar zat een hek omheen van zo’n 2-3 meter hoog. Opdat de oude mensjes maar niet zouden verdwalen. Maar mijn tante dacht daar op bijna 90-jarige leeftijd anders over! Ze had zin in een bakkie bij mijn ouders en klom (!) over het hek en stond uren later met een taxi voor de deur bij mijn ouders. …
Ik doel op het “niet-te-stuiten-Eshuis-gen”. Zo erfelijk als’t maar kan. Vandaar dat emmertje…