Dat betekent zoveel als: “Elburg is altijd een mooi plaatsje geweest”! Dat zagen wij 1e Paasdag ook na op ons Paasbest op familiebezoek te zijn geweest.
Ik woonde in Elburg vanaf mijn 10e, totdat ik op mijn 16e met mijn diploma op zak naar Engeland vertrok.

Nu waren wij geen “Botbek”, zoals een geboren en getogen Elburger wordt genoemd.
Wij waren “import”. Niet van het beste soort, want wij gingen niet naar de kerk.
Dat lag zwaar op de kerkelijke maag van de Elburgers! De kerkgangers gingen niet aan de kant, als wij zondags met de auto naar de haven reden om te zeilen.
Volksgericht, zoals “Knielen op een bed violen”.

Toen mijn pa uit narrigheid de politieke partij “Elburg 2000” oprichtte, naast zijn nóóit-niet-thuis-zijnde-werkweek, won deze partij de meeste stemmen en werd hij wethouder.
Van Sociale Zaken. Dat pakte hij 8 jaar lang serieus op. Zijn werk floreerde er wel bij, want “moeilijke gevallen” kregen nog een laatste kans op zijn werk. Een win-win-situatie, zal ik maar zeggen.

Arent toe Boecop kantoor pa

Pa’s kantoor was, voordat hij naar de Flevopolder verhuisde, in het Arent toe Boecophuis. Zijn kamer werd bewaakt door twee leeuwen op het balkon. Er stond een vergadertafel, zó groot, dat ik er op kon schaatsen als ik mijn klompen uitdeed.

Arent toe Boecophuis

Er lagen betonnen kogels, uit de tijd dat Vesting Elburg hiermee verdedigd werd.
De zuilen waren van marmer, dacht de onschuldige kantoorbezoeker.
Maar dat was niet zo. Er blijken schilders te zijn, die perfect marmer met de kwast kunnen imiteren!

Huis uitgeroeid Joods gezin

Naast het Toe Boecophuis staat deze ← fraaie woning. Hierin woonde vóór WOII een Joods gezin, waarvan niemand terug kwam uit de concentratiekampen.

In het Van Kinsbergen Instituut ↓ er tegenover, zat mijn Lagere School.
Daar maakte ik kennis met de vuisten van Henkie, omdat ik “import” was. Maar… arme Henkie wist niet, dat ik a) niet bang was en b) altijd met jongens had gespeeld voordat ik in Elburg kwam wonen.
Henkie heeft deze allochtoon nooit meer aangeraakt …

Van Kinsbergen Instituut

Mijn pa zat vol met ondeugden. Op 1 april stond in de Elburger Courant dat de zeer omtreden puist, boven op de Grote Kerk↓ , van de toren zou worden gehaald.
Met behulp van legerhelicopters uit ‘t Harde. Om klokslag 17 uur.
Alle Botbekken hadden zich verzameld in de Van Kinsbergenstraat, aan de voet van de Grote Kerk. Het zag er zwart van!
Voor pa was het een “thuiswedstrijd”, want zijn kantoor lag naast de kerk.
De puist, die dienst doet tijdens vlag-dagen, staat er nog op…

Grote Kerk Elburg

Kerk Oliebollen

Op Oudjaarsdag was bij deze fraai gebloemde → deur altijd een drukte van jewelste. Daar werden de oliebollen “van de kerk” gebakken.
En die waren lekker!!!
Van mijn bijdrage zitten vast nog een paar Elburgers op fatsoenlijke kerkbanken, om er te kaarten achter in de kerk, zoals “toen”.

En op zondag kwam een vriendinnetje de fiets lenen, “want van thuis mocht dat niet op zondag”.
Eigenlijk een megaprestatie dat die pa twee termijnen als wethouder heeft gediend in deze zwaar gelovige gemeenschap!

Huis van opa Hokje

Ik heb een aantal jaren in de binnenstad

Kroeg Ellestraat

gewoond in ← het huis van a.s. schoonvader, die de jongens later Opa Hokje noemden. Opa was namelijk altijd aan het rommelen in zijn schuurtje in Elburg.

In dit huis wemelde het van de ratten, omdat op de binnenplaats de enige opening zat van de ondergrondse stadswateren van Elburg.
Hele broden sleepten deze ratten uit de keuken!

Tegenover → was een kroeg in de Ellestraat. Daarnaast woonde oud-visser Van der Heide, een écht Elburgse naam. Een man met pit!

Dat was nodig ook. Want op zaterdagavond vochten de Urker en Elburger vissers hun opgekropte adrenaline uit hun lijven. Het ging er hard aan toe, vaak op de motorkap van mijn Lelijke Eend, die dan op zondagochtend onder ‘t bloed zat.
Gelukkig was er Van der Heiden dan nog! Die kwam, als hij het zat was, met slaapmuts op en in zijn jaeger ondergoed naar buiten. Zonder één woord er aan vuil te maken, sloeg hij er dan met de fietspomp op los.
Dan stoven de Elburgers en Urkers, elkaars aardvijanden, uit elkaar, want voor die oude visser hadden zij ontzag.

Molenweg 13

Aan het eind van onze flits-Paas-reis door Elburg, zijn wij nog langs mijn ouderlijk huis gereden.
Het dak lag er keurig gekapt bij.

Daar stond vroeger een aftandse blauwe Volvo, waar wij op Oudjaarsavond nog een keer alle losse zaken vanuit de binnenstad in de kattenbak hebben versleept.
Oud Twents gebruik. Tenslotte waren we maar import.

Alles werd stilletjes in de tuin van de burgervader opgesteld..
Pa, oudste zus Ina en ik waren er druk mee! Geen tijd voor de kerkoliebollen dus. Vlak voor 12 uur stoven we op de Molenweg weer binnen, bezweet, maar voldaan!
Binnen de stadsmuren stond geen bankje, plantenbak of hekje meer los.
Op 2 januari stond pa als wethouder op de nieuwjaarsreceptie naast de burgervader de handen van brave burgers te schudden, terwijl burgervader mijn vader bezwoer, dat er zware straffen te wachten stonden voor de vandalen! “Die jeugd van tegenwoordig!”, ze hebben geen respect meer voor een burgervader! Pa knikte meewarig zijn hoofd en stemde er mee in, dat de jeugd toch wel afgleed tegenwoordig. “Vroeger, he?”
Toen burgervader 16 jaar later overleed wist hij niet, dat zijn goede vriend en tevens wethouder hem dit geflikt had…

Elburgs dialect:

Ik weet er ook nog eentje: een “tuifien”. Voor zeilers onder u niet zo lastig om te vertalen…