Op de dijk tussen ons huis en het Robbenoordbos lopen schapen. En in het voorjaar dartelen er ook nog eens lammetjes.
Twee keer per dag komt de schapenboer naar de schapen en lammetjes kijken. Een keer per dag vult hij de voederbak met biks bij en uit een afgedankte giertank krijgt het mekkerende vee water.

Tijdens een van mijn wandelingen maak ik een praatje met de boer.
Hij past op zo’n 200 tot 300 schapen van zijn zoon. “Want zoonlief heeft het al druk genoeg met 120 stuks melkkoeien”, merkt hij op.
De schapen worden regelmatig verplaatst op stukken dijk tussen Medemblik en de Marina Den Oever.

Aan de andere kant van de dijk lopen de rammen. Het zijn er drie. De boer heeft voorkeur voor de ram met “die zwarte kop, omdat deze zorgt voor de kleinste lammeren tijdens de geboorte”. “Die lammeren zijn dus schraal als ze op de wereld komen”, vertelt de boer, “maar het leuke is, dat ze net zo groot zijn als alle andere schapen zodra ze volwassen zijn.” “Ze trekken dus mooi bij”, zegt de boer met een glimlach.

Dat wandelen is goed voor mijn conditie, maar nóg beter voor mijn vee-kennis