Dat had ik! Een Zwitserleven gevoel, toen ik november 2016 Arka! in mijn uppie omvoer van Enkhuizen naar Den Oever.
Het was stralend weer, strak blauwe lucht, geen rimpeltje te bekennen, kortom: een blakke dag!

Harco zat in vergadering op de luchthaven, toen hij “pliep-pliep” op zijn mobieltje hoorde. Omdat het bericht van mij kwam, wierp hij er een snelle blik op. En tot groot plezier van zijn collega’s, riep hij hardop: “Shit, mijn vrouw is er in haar uppie met onze boot vandoor!”
Inmiddels tufte ik op de motor richting Den Oever, een selfie makend op het achterdek, met een vette Havana in mijn mond. Want bij zo’n tocht hoort gewoon een goede sigaar!

← Harco was op tijd in Den Oever om foto’s van mijn binnenkomst te maken en de touwtjes in de box aan te pakken.

Met een Zwitserleven gevoel stapte ik van boord. Dit kon wel eens mijn laatste zeiltocht zijn, nu we definitief het zeilen moeten opgeven.
We hadden namelijk een jaar niet gezeild, zagen we in het logboek! En na een week in november met mooi stabiel weer, wisten we opnieuw waarom! Mijn prijs is té hoog.
Deze laatste tocht op 11 november was dus een mooi kadoo. Harco was bovendien super trots op mij. Ik genoot met volle teugen!
Dat Zwitserleven gevoel duurde slechts een paar dagen. Jammer!
Er werd namelijk in de haven de volgende opmerking geplaatst: “Nou, als je dat kunt, mankeer je ook niets aan je rug, toch?”

Ruim 8 jaar probeer ik nog steeds alles uit mijn leven te halen. Ik ben daar trots op, net als Harco. Ik loop niet met een van pijn vertrokken gezicht, maar beweeg zoveel mogelijk met een glimlach om mijn mond. Vooral na pijnbehandelingen was extra inspanning weer een paar maanden mogelijk. Dát Zwitserleven gevoel zou ik het liefst inlijsten!

De Pijnspecialist bevestigt, dat onbegrip het lastigste is om mee om te gaan. Om hierdoor bij de pakken neer te gaan zitten, is wel het slechtste wat een artrosepatiënt kan doen.
Ik worstel daarom door met “een smile op mijn gezicht” en blijf boven komen!